FALECE LYNN MARGULLIS

A bióloga norteamericana Lynn Margulis, autora dunha teoría que outorga un importante papel ás bacterias na evolución da vida na Terra, a simbiogénesis, faleceu onte no seu domicilio, en Massachusetts, tras sufrir o pasado xoves un ictus que non puido superar. A noticia confirmouna o seu fillo, Dorion Sagan, a través da súa páxina de Facebook, a través da cal científicos de todo o mundo están a deixar as súas condolencias.

Horas máis tarde, a Universidade de Massachussett (Amherst), onde ocupaba unha cátedra no Departamento de Geociencias, fixo pública a súa morte. "Ela déixanos unha tremenda herdanza académica tanto polo seu orixinal pensamento coma pola súa infatigable dedicación a investigar en múltiples campos da ciencia que nos din como funciona este mundo e en que se converteu ao longo do tempo", declarou o reitor da univesidad, Robert C. Holub. "É unha gran perda para o campus e para a súa familia".

Margulis, que tiña 73 anos, foi unha das poucas investigadoras cuxos achados figuran dende hai anos nos libros de texto. Nacida en Boston e licenciada en Ciencias pola Universidade de Chicago, dende os seus inicios centrouse na busca da orixe da vida e como esta se fixera forte no planeta.

A súa hipótese máis coñecida, e tamén máis polémica, afirma que a aparición das células eucarióticas, que son as que teñen un núcleo co seu material hereditario -un paso fundamental na evolución da vida-, se debeu á incorporación mediante simbiose de varias células procariotas, que son as que non teñen ese núcleo celular diferenciado. Para Margulis, esta simbiogénesis foi e é a base de todas as novidades biolóxicas, unha teoría contraria ao neodarwinismo, que defende a selección natural.
Tamén foi unha pertinaz defensora da Teoría de Gaia, de James Lovelock, que considera ao planeta como un organismo vivo no que todo está interconectado,

Era moi novo, só tiña 19 anos, cando se casou co astrónomo Carl Sagan, co que tivo ao seu fillo Dorion, agora tamén un coñecido biólogo que segue o ronsel científico dos seus pais. Pero a fama do esposo, do que se remataría separando, non lle fixo sombra e Margulis converteuse nun dos membros máis novos da Academia Nacional de Ciencias de Estados Unidos.

Hai un par de anos, durante unha visita a España, nunhas xornadas convocadas pola Fundación Ramón Areces, a bióloga queixábase da falta de fondos para financiar as súas investigacións.

COMENTARIO DO VIDEO

O VIDEO DE ABAIXO É UN EXCELENTE EXPERIMENTO QUE MOSTRA, AO MEU PARECER, QUE A INFLUENCIA EXERCIDA NO SER HUMANO, ESTÁ RELACIONADA COA PERSONALIDADE DE LIDER.

kurt lewin-liderazgo

KURT LEWIN

Kurt Lewin, psicólogo polaco nacionalizado estadounidense. Naceu o 9 de setembro de 1890 na cidade de Moglino na provincia de Pozna (Polonia). Interesouse na investigación da psicoloxía dos grupos e as relacións interpersoais. Estudou Medicina en Friburgo de Brisgovia e bioloxía en Múnic e se doctoró en filosofía pola Universidade Berlín en 1916.

En 1917 casou con Maria Landsberg, coa que tivo catro fillos: Agnes(1919), Fritz(1922), Miriam(1931) e Daniel(1933).

En 1924, como titor de Zeigarnik, realizou estudos sobre recordo de tarefas incompletas.

Foi profesor na Universidade de Berlín. En 1933, perseguido polos nazis, fuxiu de Alemaña e foise a EE. UU., onde foi docente da Universidade de Cornell. En 1935 foi profesor na Universidade de Iowa. Xa por 1940 nacionalizouse estadounidense.

En 1942 foi nomeado presidente da "Sociedade para o Estudo Psicolóxico de Temas Sociais" (Society for the Psychological Study of Social Issues en inglés). Dous anos despois a súa nai morreu asasinada nun campo de exterminio nazi.

En 1944 Lewin abandonou Iowa e marchouse ao Insituto de Tecnoloxía de Massachusetts (MIT), establecendo o Centro de Investigación para a Dinámica de Grupos (Research Center for Group Dynamics), onde se preocupou por facer unha teoría común sobre os grupos. En 1946, Lewin coordinou un grupo de investigadores que traballou con grupos de diferentes clases.

En 1947 creou o "Adestramento de Laboratorios Nacionais" (National Laboratories Training) e aos poucos días, o 12 de febreiro de 1947, morreu en Newtonville, Massachusetts).

K. Lewin é recoñecido como o fundador da Psicoloxía Social moderna[cita requirida].
Contribuíu ao desenvolvemento da Psicoloxía da Gestalt de maneira significativa.
Investigación-acción: defendeu a investigación básica resaltando a aplicación práctica.
A Teoría do campo, formulada por Lewin, afirma que as variacións individuais do comportamento humano con relación á norma son condicionadas pola tensión entre as percepcións que o individuo ten de si mesmo e do ambiente psicolóxico no que se sitúa, o espazo vital.

A Teoría do campo de Lewin afirma que é imposible coñecer o coñecemento humano fóra da súa contorna, do seu ambiente. A conduta ha de entenderse como unha constelación de variables independentes, as cales formarían o campo dinámico.
[editar] Obras

(1935) "Unha teoría dinámica da personalidade"
(1936) "Principles of topological and vectorial psychology"
(1938) "A representación conceptual e a medición das forzas psicolóxicas"
(1939) "Teoría do campo e experimentación en psicoloxía social"
(1946) "Frontiers in Group Dynamics"
(1946) "Psychological Problems in Jewish Education"
(1948) "Resolving Social Conflicts"
(1951) "Teoría de campo nas ciencias sociais"

DANIEL INNERARITY

BIOGRAFÍA
Daniel Innerarity Grau (Bilbao, 1959) é un filósofo e ensaísta español.
Catedrático de filosofía política e social, investigador IKERBASQUE na Universidade do País Vasco e director do seu Instituto de Goberno Democrático (www.globernance.com). Foi profesor invitado en diversas universidades europeas e americanas, recentemente na Universidade da Sorbona (Paris I). Doutor en Filosofía, ampliou os seus estudos en Alemaña (como bolseiro da Fundación Alexander von Humboldt),Suiza e Italia. A revista francesa ³Le Nouvel Observateur² incluíulle o ano 2004 nunha lista dos 25 grandes pensadores do mundo e foi membro do Consello de Universidades, por proposta do Senado español, pertence á Academia da Latinidade e á Academia Europea de Artes e Ciencias, con sede en Salsburgo.
É colaborador habitual de opinión Nel correo e El País, así como da revista Claves de razón práctica.

PREMIOS

* Premio de Ensaio Miguel de Unamuno
* Premio Nacional de Literatura na modalidade de Ensaio (2003)
* Premio Espasa de Ensayo (2004)
* Premio Eusko Ikaskuntza-Caja Laboral de Humanidades, Cultura, Artes e Ciencias Sociais 2008

OBRAS

Filosofía e ensaio

* A democracia do coñecemento, Paidós, Barcelona, 2011.
* A humanidade ameazada: gobernar os riscos globais, con Javier Solana, Paidós, Barcelona, 2010 (tradución francesa en preparación,Presses de Sciences Po, Bordeaux; trad. inglesa en preparación, Chicago University Press).
* *El futuro e os seus inimigos. Unha defensa da esperanza política, Paidós, Barcelona, 2009. ISBN 978-84-493-2263-1
* Wrong site: arte e globalización, Fundación Luis Seoane, 2008. ISBN 978-84-612-1214-9
* O novo espazo público, Espasa, Madrid, 2006. ISBN 978-84-670-2088-5
* A sociedade invisible, Espasa, Madrid, 2004. ISBN 978-84-670-1597-3 (XXI Premio Espasa de Ensayo). (Tradución italiana: A società invisible, Meltemi, Roma, 2006; tradución portuguesa, Teorema, Lisboa, 2009. ISBN 978-972-695-863-5).
* A transformación da política, Península, Barcelona, 2002 ISBN 978-84-8307-493-0 (III Premio de Ensaio Miguel de Unamuno e Premio Nacional de Literatura, modalidade Ensaio 2003). (Tradución portuguesa: A trasformaçao dá politica, Teorema, Lisboa, 2005; tradución francesa: A démocratie sans l'État: essai sur lle gouvernement deas sociétés complexes, Flammarion-Climats, Paris, 2006, prólogo de Jorge Semprún).
* Ética da hospitalidade, Península, Barcelona, 2001 ISBN 978-84-8307-324-7 (Tradución francesa: Éthique de l ´ hospitalité, Presses Universitaires de Laval, Canada, en prensa).
* A filosofía como unha das belas artes, Ariel, Barcelona 1995. (Tradución portuguesa: A filosofía como uma dás belas artes, Teorema, Lisboa 1996).
* A irrealidade literaria, Eunsa, Pamplona 1995. [1] ISBN 978-84-313-1332-6
* Hegel e o romanticismo, Tecnos, Madrid 1993. ISBN 978-84-309-2331-1
* Liberdade como paixón, Eunsa, Pamplona, 1992. ISBN 978-84-313-1202-2
* Dialéctica da modernidade, Rialp, Madrid 1990. ISBN 978-84-321-2627-7
* Praxe e intersubxectividade. A teoría crítica de Jürgen Habermas, Eunsa, Pamplona 1985.

TRADUCCIÓNS

* Hans Blumenberg, Conceptos en historias, Síntese, Madrid, 2002 (en colaboración).
* Hans Blumenberg, La inquietude que atravesa ou río. Ensaio sobre a metáfora, Península, Barcelona, 2001 (revisión dá tradución).
* Reinhart Koselleck, Los estratos do tempo: estudos sobre a historia, Paidós, Barcelona 2001.
* Tradución e estudo introdutorio a H. R. Jauss, Pequena apoloxía dá experiencia estética, Paidós, Barcelona 2001.
* J. G. Fichte, Exhortación á vida benaventurada, Tecnos, Madrid 1995 (en colaboración).
* Friedrich Schiller, Poesía filosófica, Ed. Hiperión, Madrid 1991.
* Friedrich Hölderlin, Himnos de Tubinga, Ed. Hiperión, Madrid 1991 (en colaboración).
* Robert Spaemann, Das Natürliche und dás Vernünftige. Aufsätze zur Antropologie, Rialp, Madrid 1989 (en colaboración).

Aínda que o debate sobre a despenalización da eutanasia volve estar de actualidade, é un feito que ninguén quere morrer. Se algo une os seres vivos é o instinto ou a vontade de conservar a vida. Pero tambien é certo que, xunto á vontade de vivir, existe o temor a ter que vivir en malas condicións. Os avances da ciencia e das tecnoloxías alongan as expectativas de vida, pero non sempre conseguen paliar o sufrimento, evitar a dependencia e a falta de sentido. Se a dignidade é a característica esencial do ser humano, a vontade de vivir ha de ir unida á de vivir dignamente. Afrontala morte como unha opción libre non é opoñerse ao valor indiscutible da vida, senón a negarse a someterse sen máis a todas as posibilidades que ofrece a biotecnoloxía.

Comentario referente aos vídeos

"A ética é, sobre todo, a formación da persoa". Así se expresa a filósofa Victoria Camps (Barcelona, 1941) no próximo capítulo de "Penso, Luego Existo", o programa de La 2 de TVE que dá voz e mostra a algúns dos principais pensadores do noso país.

Con Victoria Camps reflexiónase sobre temas como o feminismo (é unha firme defensora do papel da muller na vida política), a ética (aposta por que esta disciplina contribúa á formación da cidadanía), a educación, os medios de comunicación e a democracia (defende con convicción a democracia participativa).

enlace:http://encuentrosdigitales.rtve.es/2011/victoria_camps.html

O propósito destas páxinas non é tinguir de escepticismo ou de nostalxia a tarefa educativa. Xa temos suficiente coas miserias que día a día nos relatan os xornais ou a televisión. O que quixera é contribuír ao retorno da esperanza na educación. Parto da hipótese de que non cremos nela. Pensamos que é inútil intentalo,investir máis esforzos nin palabras. Os impedimentos e os obstáculos que se interpoñen á vontade de formar as persoas son tantos que non é necesario perder máis tempo. Este sentimento de impotencia é o síntoma dunha realidade: a escaseza de discusións e debates serios sobre as finalidades da educación. Lamentámonos moito, iso si, de que a escola non funciona ben, de que a familia abdicou da súa responsabilidade e de que o ámbito mediático non contribúe en absoluto a facilitar as cousas. Dende a política, modifícanse cada dous por tres as leis de educación, pero nunca se enfronta con decisión e directamente a elevada taxa de fracaso escolar que temos. O discurso é negativo, non construtivo, porque ninguén se formula en serio cara a onde queremos ir.
Diversos factores poden explicar o que está a pasar. Un deles é que as sociedades evolucionan no bo sentido, é dicir, que progresan. As mulleres empezaron a poder traballar fóra de casa e a competir cos homes na vida pública. O dereito á educación universalizouse ata o punto de que a reivindicación política do momento é a escolarización dos menores de tres anos, porque ata os dezaseis xa están escolarizados. Dous avances indiscutibles que, á súa vez, deixan ao descuberto uns baleiros que antes pasaban desapercibidos.

¿Qué es filosofía? 3/3 Pienso Luego Existo

¿Qué es filosofía? 2/3 Pienso Luego Existo

¿Qué es filosofía? 1/3 Pienso Luego Existo

Pódense achegar as posicións de crentes e non crentes que deben convivir nunha mesma sociedade?

Unha moral sen relixión é unha moral desprovista de fundamento? É posible pretender unha moral universal que poida ser compartida por crentes e non crentes? Que cabe esperar das relixións, para ben e para mal? Satisfán as crenzas relixiosas algunha necesidade que non pode ser satisfeita doutra forma? Pódense achegar as posicións de crentes e non crentes que deben convivir nunha mesma sociedade?

Estas e outras moitas preguntas formúlanse Victoria Camps e Amelia Valcárcel neste ameno diálogo epistolar sobre a situación da relixión no xiro do novo século. Dende o desexo de reflexionar sobre a actual situación do relixioso e coa base da filosofía occidental, ambas as dúas exploran o lugar das relixións no noso mundo, o poder dos monoteísmos e a súa tendencia a desviarse cara ao fundamentalismo, a secularización e a posibilidade dunha moral universal.

Obra de Victoria Camps

" Paradojas del individualismo" é un libro que trata sobre o

individualismo que é unha consecuencia da igualdade civil e política que producen os rexímes democráticos, pero pode ser tamén o maior escollo para que a democracia sea satisfactoria. Por eso é un valor paradóxico, porque, aínda que tendemos a calificalo pexorativamente, a afirmación do individuo significou un progreso para a humanidade. Non se trata pois de renunciar ó individualismo, basta con facer compatible o respeto polo individuo coas esixencias da vida en común, coa necesidad de vivir en sociedade. Dese imperativo deriva a actual atención á ética: ética aplicada á política, á comunicación, á medicina, á tecnoloxía, á empresa... Esixir ética é pedir ó individuo un uso da liberdade compatible cos intereses da comunidade, coa sorte de, como nos di a profesora Camps «hoxe o progreso consistirá na capacidade de manter a potencia do individuo sin que, ao mesmo tempo, éste renegue da súa condición de animal político».

Victoria Camps, Bioética e dereitos humanos

Unha pequena biografía

Victoria Camps Cervera (Barcelona, 1941) é unha filósofa e catedrática universitaria española.


Cursou os seus estudos de Filosofía na Universidade de Barcelona, onde se doutorou en 1975 coa tese "A dimensión pragmática da linguaxe".

Ocupou o posto de Vicereitora, profesora e catedrática de ética da Universidade Autónoma de Barcelona. Participou nos Comités éticos do Hospital do Mar, do Hospital da Vall d'Hebron e da Fundación Esteve de Barcelona.

Fóra do ámbito universitario, foi Senadora polo Partido Socialista de Cataluña entre 1993 e 1996, participando na candidatura como independente. Durante ese tempo presidiu a Comisión de Estudo de contidos televisivos do Senado.

Na actualidade é membro do Comité de Bioética de España, e da Fundación Víctor Grifols i Lucas e membro do Consello de Redacción das revistas Isegoría (do Instituto de Filosofía do Consello Superior de Investigacións Científicas) e Letra Internacional.

Considérase un de tantos filósofos herdeiros de José Luis López Aranguren e José Ferrater Mora. No seu traballo destacou pola defensa do papel da muller na vida política, denunciando a súa exclusión desta; a convicción no Estado do benestar como un valor a defender fronte á concepción liberal que pretende reducir o Estado ao mínimo; unha activa defensora da democracia participativa e dunha ética que contribúa á formación da cidadanía.

No seu traballo na Comisión de Estudo do Senado sobre os contidos televisivos defendeu a televisión pública como un escenario de imparcialidade, sen ser os voceiros do goberno correspondente, que é o que na realidade tenden a ser.

Sobre os medios de comunicación privados avogou por unha maior transparencia respecto á súa titularidade e aos poderes económicos que os sustentan. Ata 2001 foi a presidenta da Fundación Alternativas.

En 2008 foille concedido o XXII Premio Internacional Menéndez Pelayo "polo seu maxisterio filosófico e a influencia moral do seu pensamento tanto en España coma en América".

AMBITO CIENTIFICO

A psicoloxía enmárcase en distintas áreas da ciencia. Non é posible lograr consenso para encasillarla entre as ciencias naturais, as ciencias sociais, ou as humanas. A disciplina abarca todos os aspectos complexos do funcionamento psíquico humano. As distintas escolas, teorías e sistemas psicolóxicos enfocaron os seus esforzos en diversas áreas, existindo desde os enfoques que se centran exclusivamente na conduta observable (conductismo), pasando polos que se ocupan dos procesos internos tales como o pensamento, o razoamento, a memoria, etc. (como o cognitivismo) ou as orientacións que pon o acento nas relacións humanas e na comunicación básandose na teoría de sistemas, até os sistemas psicolóxicos que focalizan nos procesos inconscientes (como a psicanálise ou a psicoloxía analítica). O alcance das teorías abarca áreas ou campos que van desde o estudo do desenvolvemento infantil da psicoloxía evolutiva até como os seres humanos senten, perciben ou pensan; como aprenden a adaptarse ao medio que lles rodea ou resolven conflitos.

Para outros autores, como os da corrente académica anglosaxoa do Behavioural sciences, o ámbito de investigación e acción da psicoloxía científica é exclusivamente o comportamento humano, distinguindo só tres áreas: ciencia da conduta, ciencia cognitiva e neurociencia.

Como disciplina científica, rexistra as interaccións da personalidade en tres dimensións: cognitiva, afectiva e do comportamento. É materia de controversia se seica outras dimensións (como a moral, social e espiritual, incluíndo as crenzas relixiosas) da experiencia humana forman ou non parte do ámbito da psicoloxía, como así mesmo, en que medida a abordaxe de tales aspectos pode ser considerado científico.

FILOSOFIA DOS NENOS

É o estudo do comportamento dos nenos desde o nacemento até a adolescencia, que inclúe as súas características físicas, cognitivas, motoras, lingüísticas, perceptivas, sociais e emocionais.

Os psicólogos infantís tentan explicar as semellanzas e as diferenzas entre os nenos, así como o seu comportamento e desenvolvemento. Tamén desenvolven métodos para tratar problemas sociais, emocionais e de aprendizaxe, aplicando terapias en consultas privadas e en escolas, hospitais e outras institucións.

As dúas cuestións críticas para os psicólogos infantís son: primeiro, determinar como as variables ambientais (o comportamento dos pais, por exemplo) e as características biolóxicas (como as predisposicións xenéticas) interactúan e inflúen no comportamento; e segundo, entender como os distintos cambios no comportamento interrelaciónanse.

DEFINICION DE PSICOLOXÍA

A psicoloxía é a ciencia que estuda a conduta ou comportamento humano. A palabra latina psicoloxía foi utilizada por primeira vez polo poeta e humanista cristián Marko Maruli no seu libro Psichiologia de ratione animae humanae a finais do século XV ou comezos do XVI.

A Psicoloxía explora conceptos como a percepción, a atención, a motivación, a emoción, o funcionamento do cerebro, a intelixencia, a personalidade, as relacións persoais, a consciencia e o inconsciente. A Psicoloxía emprega métodos empíricos cuantitativos de investigación para analizar o comportamento. Tamén podemos atopar, especialmente no ámbito clínico ou de consultoría, outro tipo de métodos non cuantitativos. Mentres que o coñecemento psicolóxico é empregado frecuentemente na avaliación ou tratamento das psicopatologías, nas última décadas os psicólogos tamén están a ser empregados nos departamentos de recursos humanos das organizacións, en áreas relacionadas co desenvolvemento infantil e do envellecemento, os deportes, os medios de comunicación, o mundo do dereito e as ciencias forenses. Aínda que a maior parte dos psicólogos están involucrados profesionalmente en actividades terapéuticas (clínica, consultoría, educación,unha parte tamén se dedica á investigación desde as universidades sobre un amplo rango de temas relacionados co comportamento humano.

Citas filosóficas

"A vida só pode ser comprendida mirando cara atrás, pero ten que ser ser vivida mirando cara adiante”
Kierkegaard

¨Se das cunha boa muller serás feliz; e se non volveraste filósofo, o que sempre é útil para o hombre¨.
Pitigrilli