martes, 10 de enero de 2012
Biografía de Lynn Margulis
Lynn Margulis naceu en 1938 na cidade de Chicago. Iniciou os seus estudos de secundaria no instituto público Hyde Park e cando foi trasladada polos seus pais á elitista Escola Laboratorio da Universidade de Chicago, regresou pola súa conta ao instituto cos seus antigos amigos, lugar ao que ela pensou que pertencía. Desa época lembra de bo grado á súa profesora de español, a señora Kniazza.
Margulis diría do seu paso pola Universidade de Chicago.
En 1958 continuou a súa formación na Universidade de Wisconsin como alumna dun máster e profesora axudante. Estudou bioloxía celular e xenética: xenética xeral e xenética de poboacións.
Desde un principio sentiu atraída polo mundo das bacterias, que naquel entón ela indica que eran consideradas só na súa dimensión de xermes de carácter patógeno e sen interese na esfera do evolucionismo. Margulis investigou en traballos ignorados e esquecidos para apoiar a súa primeira intuición sobre a importancia do mundo microbiano na evolución. Ela mesma, nos seus diferentes traballos, guíanos no que foi a súa investigación e os antecedentes das súas achegas. Sempre mostrou unha especial disposición a valorar estes antecedentes, desde o seu recordo cara á señora Kniazza, a súa profesora de español no instituto; pasando polo recordo dos seus profesores de universidade e o que para ela significaron; e terminando por unha extensa referencia dos traballos daqueles científicos que ela rescatou do esquecemento para apoiar o seu pensamento evolucionista.
Investidura de Margulis como doutora honoris causa pola UAM, xunto a Peter David Townsend (izda.), o reitor Raúl Villar e Eugenio Morais Agacino.
Interesouse polos traballos de Ruth Sager, Francis Ryan e Gino Pontecorvo. Estes traballos lévana á que ela considera obra mestra: The Cell in Developement and Heredity (A célula no desenvolvemento e a herdanza), escrita por E. B. Wilson en 1928. Toda esta obra relacionada coas bacterias está relacionada á súa vez cos traballos de L. E. Wallin, Konstantin Mereschkowski e A. S. Famintsyn, nos que se expón a hipótese de que as partes non nucleadas das células eucariotas eran formas evolucionadas doutras bacterias de vida libre. Desde entón o seu traballo centrouse en desenvolver esa hipótese que a conduciu a formular a súa teoría da endosimbiosis seriada, e posteriormente a súa visión do papel da simbiogénesis na evolución.
As súas achegas á bioloxía e o evolucionismo son múltiples: describiu paso a paso e con concreción a orixe das células eucariotas (o SET, que considera o seu mellor traballo); xunto a K. V. Schwartz clasificou a vida na terra en cinco reinos agrupados en dous grandes grupos: bacterias e eucariotas; formulou a súa teoría sobre a simbiogénesis e a importancia desta na evolución; apoiou desde o primeiro momento a hipótese de Gaia do químico James E. Lovelock, contribuíndo a ela desde a bioloxía e tentando que adquirise categoría de teoría; e realizou unha suma de traballos concretos sobre organismos bacterianos e formas de vida simbióticas, entre outras.
Na época da súa morte, o 22 de novembro de 2011 (morreu traballando no seu laboratorio), traballaba profundando no estudo de diferentes espiroquetas e o seu posible protagonismo en procesos simbiogenéticos.
Ela trae unha influencia espectacular porque trae a mestura de bioloxía con humanidades. Ela é da liñaxe destes científicos: Galileo Galilei, Copérnico e Newton. É unha científica que trae ideas radicais, pero que o tempo e a historia demostran que son correctas.
Margulis diría do seu paso pola Universidade de Chicago.
En 1958 continuou a súa formación na Universidade de Wisconsin como alumna dun máster e profesora axudante. Estudou bioloxía celular e xenética: xenética xeral e xenética de poboacións.
Desde un principio sentiu atraída polo mundo das bacterias, que naquel entón ela indica que eran consideradas só na súa dimensión de xermes de carácter patógeno e sen interese na esfera do evolucionismo. Margulis investigou en traballos ignorados e esquecidos para apoiar a súa primeira intuición sobre a importancia do mundo microbiano na evolución. Ela mesma, nos seus diferentes traballos, guíanos no que foi a súa investigación e os antecedentes das súas achegas. Sempre mostrou unha especial disposición a valorar estes antecedentes, desde o seu recordo cara á señora Kniazza, a súa profesora de español no instituto; pasando polo recordo dos seus profesores de universidade e o que para ela significaron; e terminando por unha extensa referencia dos traballos daqueles científicos que ela rescatou do esquecemento para apoiar o seu pensamento evolucionista.
Investidura de Margulis como doutora honoris causa pola UAM, xunto a Peter David Townsend (izda.), o reitor Raúl Villar e Eugenio Morais Agacino.
Interesouse polos traballos de Ruth Sager, Francis Ryan e Gino Pontecorvo. Estes traballos lévana á que ela considera obra mestra: The Cell in Developement and Heredity (A célula no desenvolvemento e a herdanza), escrita por E. B. Wilson en 1928. Toda esta obra relacionada coas bacterias está relacionada á súa vez cos traballos de L. E. Wallin, Konstantin Mereschkowski e A. S. Famintsyn, nos que se expón a hipótese de que as partes non nucleadas das células eucariotas eran formas evolucionadas doutras bacterias de vida libre. Desde entón o seu traballo centrouse en desenvolver esa hipótese que a conduciu a formular a súa teoría da endosimbiosis seriada, e posteriormente a súa visión do papel da simbiogénesis na evolución.
As súas achegas á bioloxía e o evolucionismo son múltiples: describiu paso a paso e con concreción a orixe das células eucariotas (o SET, que considera o seu mellor traballo); xunto a K. V. Schwartz clasificou a vida na terra en cinco reinos agrupados en dous grandes grupos: bacterias e eucariotas; formulou a súa teoría sobre a simbiogénesis e a importancia desta na evolución; apoiou desde o primeiro momento a hipótese de Gaia do químico James E. Lovelock, contribuíndo a ela desde a bioloxía e tentando que adquirise categoría de teoría; e realizou unha suma de traballos concretos sobre organismos bacterianos e formas de vida simbióticas, entre outras.
Na época da súa morte, o 22 de novembro de 2011 (morreu traballando no seu laboratorio), traballaba profundando no estudo de diferentes espiroquetas e o seu posible protagonismo en procesos simbiogenéticos.
Ela trae unha influencia espectacular porque trae a mestura de bioloxía con humanidades. Ela é da liñaxe destes científicos: Galileo Galilei, Copérnico e Newton. É unha científica que trae ideas radicais, pero que o tempo e a historia demostran que son correctas.
Traxectoria de Lynn Margulis
Lynn Margulis (Chicago, 5 de marzo de 1938 - 22 de novembro de 2011 foi unha destacada bióloga estadounidense, considerada unha das principais figuras do evolucionismo. Licenciada en ciencias pola Universidade de Chicago, máster na Universidade de Wisconsin e doutora pola Universidade de California, foi membro da Academia Nacional de Ciencias de Estados Unidos desde 1983 e da Academia Rusa das Ciencias. En 2008 recibiu a Medalla Darwin-Wallace. En 2011 foi nomeada profesora distinguida do Departamento de Geociencias da Universidade de Massachusetts Amherst.
No ano 1999 recibiu, da man do presidente estadounidense Bill Clinton, a Medalla Nacional de Ciencia. É mentora da Universidade de Boston e foi nomeada doutora honoris causa por numerosas universidades, entre outras, pola Universidade de Valencia, Universidade de Vigo, a Universidade Autónoma de Madrid e a Universidade Autónoma de Barcelona, realizando, en colaboración con esta última, traballos de microbiología evolutiva no Delta do Ebro.
Entre os seus numerosos traballos no campo do evolucionismo destaca, por describir un importante fito na evolución, a súa teoría sobre a aparición das células eucariotas como consecuencia da incorporación simbiótica de diversas células procariotas (endosimbiosis seriada). Tamén, a posible aceptación da súa proposta segundo a cal a simbiogénesis é a principal fonte da novidade biolóxica poría fin a cen anos de prevalencia do neodarwinismo. A súa importancia no evolucionismo e o alcance das súas teorías están aínda por ver.
No ano 1999 recibiu, da man do presidente estadounidense Bill Clinton, a Medalla Nacional de Ciencia. É mentora da Universidade de Boston e foi nomeada doutora honoris causa por numerosas universidades, entre outras, pola Universidade de Valencia, Universidade de Vigo, a Universidade Autónoma de Madrid e a Universidade Autónoma de Barcelona, realizando, en colaboración con esta última, traballos de microbiología evolutiva no Delta do Ebro.
Entre os seus numerosos traballos no campo do evolucionismo destaca, por describir un importante fito na evolución, a súa teoría sobre a aparición das células eucariotas como consecuencia da incorporación simbiótica de diversas células procariotas (endosimbiosis seriada). Tamén, a posible aceptación da súa proposta segundo a cal a simbiogénesis é a principal fonte da novidade biolóxica poría fin a cen anos de prevalencia do neodarwinismo. A súa importancia no evolucionismo e o alcance das súas teorías están aínda por ver.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)